اگر نظر به ذلّت خود، در انسان قوّت گيرد، مورد رحمت بيشتر گردد. و اگر بخواهد به قدم اعتماد به خود و عمل خود اين راه را طىّ كند، هلاك شود، چه كه ممكن است از او دستگيرى نشود. چون طفلى كه تا خود به جسارت راه رود و به قدم خود مغرور شود و به قوّت خود اعتماد كند، مورد عنايت پدر نشود و او را به خود واگذار كند.
چون اضطرار و عجز خود را به پيشگاه پدر مهربان عرضه دارد و از اعتماد به خود و قوّت خود يكسره خارج شود.
مورد عنايت پدر گردد و او را دستگيرى كند، بلكه او را در آغوش كشد و با قدم خود او را راه برد.
پس بهتر آن است كه سالك إلى اللّه پاى سلوك خود را بشكند.
از اعتماد به خود و ارتياض و عمل خود يكسره برائت جويد.
از خود و قدرت و قوّت خود فانى شود.
فنا و اضطرار خود را هميشه در نظر گيرد تا مورد عنايت شود.
و راه صد ساله را با جذبه ربوبيّت يك شبه طىّ نمايد،
لسان باطن و حالش در محضر قدس ربوبيّت با عجز و نياز عرض كند:
امَّنْ يُجيبُ الْمُضْطَرَّ اذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوُ
ثبت دیدگاه