انسان کامل همه‌ی اسماء حسنای حق را در خود پیاده کرده است از جمله اسم قریب و نزدیک؛ اسم قریب و اسم سمیع در انسان کامل پیاده شده است و به سریان حق در همه‌ی موجودات، انسان کامل در همه‌ی حضرات ساری هست و در همه جا حاضر است و ما در محضر انسان کامل هستیم.
ما در محضر امام زمان هستیم.
ایشان به ظاهر پنهان است ولکن در واقع هیچ گونه پنهانی و دوری مطرح نیست بلکه عین حضور است.
این که در زیارت جامع داریم انفکسم فی النفوس ارواحکم فی الارواح، یک از تفاسیرش این است که ارواح شما در همه ارواح هست، از همه ارواح خبر دارید، ، انفسکم فی النفوس، جان‌های شما در همه‌ی جان‌ها هست.
ما شیعیان می گوییم این‌ها شفعاء دار فناء و شهدای دار بقا هستند؛
شما در دار دنیا شهید ما هستید گواه ما هستید؛
شهید و گواه بودن در اینجا به همان معنای قرآنی است یعنی در همه جا حاضر هستند، با همه حاضر هستند و گواه به همه اعمال هستند.
یکی از اسماء حق که قریب و شهید باشد در این‌ها پیاده شده است و این‌ها هم می‌بینند.
▫️شخصی به امام رضا می‌فرماید که در حق ما و خانواده ما دعا کنید؛ حضرت می‌فرماید خیال می کنید که ما مواظب شما نیستیم و خبر از شما و اوضاع شما نداریم! آن شخص می گوید فاستعظمت ذلک، تعجب کردم! ما هر چه بکنیم هر کاری در خانه بکنیم حضرت خبر داشته باشد یعنی چی!
▫️حضرت برایشان یک آیه می خواند “وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ” می‌خواهید هر کاری بکنید بکنید خداو رسول خدا و مومنون می‌بینند؛
حضرت می‌فرمایند مومنون در دوره رسول خدا، حضرت علی و در این دوره، ما هستیم که می‌بینیم. این استبعادی ندارد. حضرت عیسی نیز به عنوان معجزه‌اش می گوید ما تأکلون، ما تدخرون را خبر دارم، آن چه که شما می خورید و در خانه‌هایتان ذخیره می کنید را خبر دارند یعنی گواه همه‌ی اعمال شما هستم؛
پس ما در محضر امام زمان هستیم.
در دعای ندبه می‌گوییم:
? بنفسی انت من مغیب لم یخلُ منا
? بنفسی انت من نازح لم نزح عنا
جانم به فدایت ای امام زمانی که از ما غایب هستی جانم به فدایت ای امام زمانی که دور هستی اما دور نیستی.
ما هیچ گاه از او دور نیستیم.
شیعه می‌فهمد که باید به صورت عمل معنوی حضور امام را حس بکند. این خیلی مهم است.
همه ما دانیم که هر جا باشیم در محضر خدا هستیم ولی گاهی انسان این حضور معنوی حق را احساس می‌کند یعنی با آنچه می‌داند به عنوان یک عمل معنوی تعامل سلوکی می‌کند.
این تعامل بسیار اثر دارد بلکه کار اصلی همین است.
روح ذکر الهی که در قرآن آمده همین است که انسان از نظر هستی شناسی در محضر خدا است، خودش باید با تلاش سلوکی در محضر قرار بگیرد.
به همین ترتیب خودش را در محضر امام زمان نیز ببیند، حضور معنوی امام را احساس کند و ارتباط داشته باشد.
انسان باید در هر آن بگوید:
? من رعیت حضرت حجت هستم.
? من بنده خدا هستم.
حداقل دو حضور معنوی که باید در خود ایجاد کند این است. خود را بنده‌ی خدا و در محضر حق و رعیت حضرت مهدی ببیند.
یکی را گفتند اگر به تو بگویند چی می‌خواهی، چه می‌گویی؟ گفت من دو چیز می‌خواهم:
رعیت خاص حضرت مهدی، امام زمانم و بنده خالص خدا باشم. اگر به این دو رسیدم، به کمال و مقصود خودم رسیدیم.
? تمام آنچه در عرفان است همین است. ?
ثبت دیدگاه