از جمله آثار اعتقاد به دین موارد زیر قابل اشاره است:
1ـ «دین به زندگی جهت و معنا می‌بخشد»، اگر دین را از زندگی جدا کنیم جز پوچی و سرگردانی و تکرار، چیزی نمی‌یابیم.
2ـ «دین رفع تحیر می‌کند»، تحیر از اینکه: کجا بودم،کجا هستم؟ برای چه هستم؟ و به کجا می‌روم. امام علی(علیه السلام)فرموده‌اند:
«خداوند رحمت کند کسی را که بداند کجا بوده و کجا هست و به کجا خواهد رفت[۱]».
به قول جناب مولوی:
روزها فکر من اینست و همه شب سخنم که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
از کجا آمده‌ام آمدنم بهر چه بود به کجا می‌روم آخر ننمایی وطنم
من که خود نامَدَم اینجا، که بخود بازروم آن که آورده مرا، باز بَرَد در وطنم
مرغ باغ ملکوتم، نیم از عالم خاک چند روزی قفسی ساخته‌اند از بدنم
ای خوش آنروز که پرواز کنم تا بر دوست به هوای سر کویش پر و بالی بزنم[۲]
۳ـ « انسان ذاتاً تشنه و عاشق کمال است و فقط دین است که انسان را به کمال واقعی هدایت می‌کند».
4ـ «آرامش روانی تنها در پناه دین است»، انسانِ فاقد دین همیشه همراه با اضطراب، ترس، ناراحتی، پریشانی و سرگردانی می‌باشد.
۵ـ «تلاش و امید در پناه دین»، آنگاه که حوادث سخت و پیچیده در زندگی انسان رخ می‌دهد و انسان همه درها را به روی خود بسته می‌بیند و در برابر مشکلات احساس ضعف و ناتوانی می‌کند تنها ایمان به مبدأ و معاد است که به یاری او شتافته و به او نیرو می‌دهد.
[۱] . محمد جواد مغنیه، فی ظلال نهج البلاغه، ج۱، ص۲۲٫
[۲] . منسوب به مولوی.
ثبت دیدگاه