عبادت هدف و غایت آدم است.
آدم خلق شده برای این که عبد الله بشود.
دیگران عبد هستند اما نمی فهمند عبدند. آدم عبد است و می فهمد عبد است. وقتی این را فهمید فرمان خداوند تبارک و تعالی را اطاعت می کند.
انبیاء این دارایی را پیدا کردند و ما را هم دعوت می کنند که همین دارایی را پیدا کنیم.
معنای ولایت و قربت هم همین است. یعنی حقیقت و توحید که آمد آدم “ولی” می شود
مثل آن وقتی که آدم صورت خودش را در آینه می بیند و به آن توجه ندارد بلکه دست و پا و صورت خودش را می بیند ابروی خودش را می بیند نه ابروی شخص دیگری را.
پس او توحید برقرار می کند و ولی می شود یعنی قریب می شود به حقیقت. این حقیقت را انبیاء دارا شدند. معنای نبوت هم یعنی خبر دادن از این حقیقت، لذا توحید که آمد آدم نورانی و روحانی می شود.
پیغمبر صل الله علیه و آله و سلم هم می فرماید: “إِلَهِی وَ إِلَهَ آبَائِی لَا تَکِلْنِی إِلَى نَفْسِی طَرْفَهَ عَیْنٍ أَبَداً” (الوافی، ج۲۴، ص ۲۵. مستدرک الوسایل، ج ۲، ص ۱۳۱. مصباح المجتهد، ج ۱، ص۱۶.) خدایا یک چشم به هم زدن، یک لحظه و کمتر از لحظه ای من به خودم توجه نداشته باشم و فرمان تو را اطاعت کنم، همیشه توحید داشته باشم، مرا به خودم واگذار نکن.
ثبت دیدگاه