در فرازى از زيارت حضرت معصومه عليها السلام می خوانیم:«اللّهُمَّ انّى اسْئَلُكَ أَنْ تَخْتِمَ لي بِالسَّعادَةِ، فَلا تَسْلُبْ مِنّى ما أَنَا فيهِ؛پروردگارا من از تو درخواست مىكنم كه عاقبت مرا به سعادت ختم كنى و ايمانى را كه اكنون دارم از من سلب نكنى». يعنى من دوام ملك و بقاء حكومت و زندگى ماديم را از تو تقاضا نمىكنم كه اينها همه فانيند و فقط دورنماى دل انگيزى دارند، بلكه از تو مىخواهم كه عاقبت و پايان كارم به خير باشد، و با ايمان و تسليم و براى تو جان دهم، و در صف صالحان و شايستگان قرار گيرم.
مسأله عاقبت به خيرى بسيار مهم است، چرا كه گاهى انسان يك عمر در مسير حق است امّا با يك حادثه منحرف مىشود و يا بر عكس ابتدا بر باطل بوده است ولى پايانش به سعادت ختم مىشود، مثل حرّبن يزيد رياحى كه امام حسين عليه السلام درباره او مىفرمايد: «بأبى أنت و أمى؛ پدر و مادرم فداى تو باد» كه اين جمله را درباره ديگران نفرمود. به هر حال ما از عاقبت خود خبر نداريم، و همه طالب حسن عاقبت هستیم.
از این رهگذر باید دانست اصلاح زبان مقدّمه اصلاح قلب، و اصلاح قلب مقدّمه استقامت در ايمان است.لذا كسانى كه خواهان عاقبت به خيرى هستند و مىخواهند به هنگام سفر به جهان آخرت با ايمان بميرند، بايد زبان خويش را كنترل و اصلاح كنند. سخن اضافه نگويند، غيبت نكنند، به ديگران تهمت نزنند، شايعهسازى نكنند، به پخش شايعات كمك ننمايند، چيزى را بيشتر يا كمتر از آنچه كه هست منعكس نكنند، سخنچينى نكنند، و خلاصه از تمام گناهان زبان اجتناب ورزند. چرا كه زبان، آتش بپا مىكند، همانگونه كه مىتواند آتش را خاموش كند.خلاصه اين كه زبان در سعادت و شقاوت انسان نقش بسيار بزرگى دارد. اگر زبان، عادت بر صداقت و راستگويى كند انسان را سعادتمند مىنمايد.
بر این اساس از فراز نورانی زیارت حضرت معصومه سلام الله اینچنین استفاده مىشود كه عاقبت ظلم و ستم فنا و نابودى است، اما سرانجام ايمان و تقوا نجات و رهايى است. لذا بهشتيان كسانىاند كه تا پايان عمر، قداست و پاكى و تقوا را حفظ مىكنند و كرامت انسانى به چيزى نيالودهاند و خدا را در حالى ملاقات كردهاند كه نور ايمان و اعمال صالح وجودشان را احاطه كرده بود. اين تعبير، تأكيدى است بر موضوع حسن عاقبت و اين كه همه چيز در گرو پايان كار یعنی ایمان به خداست.
ثبت دیدگاه