جلوه دیگر واقع گرایی شیعه، دریافت امدادها و عنایت های غیبی با توسل به ائمه اطهار (ع) است که در میدان های مختلف خرد و کلان حیات انسان شیعه رخ می دهد؛ از صحنه های مبارزه و نبرد با دشمن گرفته تا زندگی شخصی و توسلاتی که راهگشای مشکلات روزمره او هستند. این مشکل گشایی واقعی از فرد و جامعه، راه هرگونه انکار و تشکیک در مسیر را بسته و به همین دلیل، با وجود تلاش های شبانه روزی دشمنان در شبهه افکنی در باب امامت، توسلات و زیارات قبور ایشان، این اعتقاد هر روز مستحکم تر شده و نمود کامل آن، رویداد اربعین است که بسیاری از زوّار به امید واقعی برای حل مشکلات شخصی و برآوردن حاجات در آن شرکت می کنند. این گونه اعمال صرفاً مناسکی برای تخلیه عواطف یا بازتولید هویت و همبستگی جمعی نیست؛ بلکه کنشگر، آن را در پیوند با واقعیات زندگی خود دیده و گره گشایی هایی را به واسطه آن تجربه می کند که هرگز نمی تواند به انکار آن بپردازد.
در واقع، شیعه گروه حق و عینیت کلمه حق است و منطق حق، منطق آشکارشدگی، فتح و پیروزی است؛ همان گونه که منطق باطل، رسوایی، زهوق و محوشدگی است. لذا تشیع با آگاهی از حقانیت خود، لزومی برای تحمیل دیدگاه خود بر دیگران نمی بیند و در دامن افراط و تفریط های فرقه ای نغلطیده و در حرکت و مبارزه محقانه خود، متین و عقلانی بوده و به اقدمات نامعقول و شتاب زده تروریستی دست نزده، از هیمنه دشمنان هراسی ندارد و هرگز خود را در معرض نابودی نمی بیند؛ چراکه حق و حقانیت، خود، خود را بر باطل تحمیل کرده و آن را از بین می برد. تنها تلاش لازم، ماندن در راه حق و اهل بیت (ع) و حفظ و معرفی آن است. به عبارت دیگر، شیعه چون حق است (یعنی منطبق با ساختار منطقی جهان خلقت است)، غالب است؛ نظام ارزشی آن چون حق است، نهایتاً مورد پذیرش واقع می شود؛ فقه و نظام هنجاری آن چون حق است، کارآمدی دارد و خود را با موقعیت های مختلف، سازگار می کند و برای هر بن بستی راه حلی دارد، چون در مسیر حق، بن بستی وجود ندارد و نظام سیاسی و اجتماعی آن نیز از همین منطق تبعیت می کند؛ انسان شناسی شیعه چون حق است، به تمام ابعاد و نیازهای عقلانی، احساسی و این جهانی و اخروی انسان توجه کافی دارد و نظام خود را منطبق با فطرت انسانی ارائه می کند. هر فتحی که شیعه تاکنون داشته، به دلیل منطق مطابق با واقع آن بوده و از این پس نیز که انواع نظام های باطل شرقی و غربی و نیز قرائت های غیرشیعی اسلامی، بطلان خود را آشکار و اعتبار و کارآمدی خود را از دست می دهند، جلوه و شکوفایی شیعه روزافزون خواهد شد و اکنون که در آستانه جهان پساغربی قرار داریم، جهان پس از آن، نه شرقی، نه غرب دیگر و نه چینی و هندی و… خواهد بود؛ بلکه اسلامی با قرائت شیعی است که باید خود را عرضه کند.
بنابراین، شیعه بازیگری در کنار سایر بازیگران نیست؛ بلکه تنها بازیگر باقی و فاتح خواهد بود و تنها فرهنگ و جهان معنای جامعی است که برآورنده نیازهای مختلف انسانی است؛ لذا فقط یکی از ابعاد آن نیست که ظرفیت راهبردی داشته باشد؛ بلکه همه جنبه های مختلف آن دارای ظرفیت های فاتحانه و راهبردی هستند و اگر برخی ابعاد آن هنوز برچسب افراطی یا تحجر و… می خورد، به این معناست که نیاز به زمان برای شناخته شدن دارد. تشیع در تطور تاریخی خود و در تعامل و تقابل با «دیگری» سنتی خود (اهل سنت) مرزهای هویتی، نظام ارزشی و اصول نظام هنجاری خود را تبیین نموده است. مدرنیته، به مثابه انسجام تمام عیار کفر، لحظه آزمون این دو مدعی بود که به همان مقدار که به برملاسازی تناقضات درونی اهل سنت انجامیده و او را در دوراهی پیوستن به غرب کافر یا جبهه حق، سرگردان نموده است، حقانیت، عقلانیت و انسجام هرچه بیشتر شیعه را نیز ثابت کرده است. مواجهه با مدرنیته، مستلزم تمرکز قدرت شیعه در شکل حکومتی دینی برای هویت بخشی به گروه های مختلف شیعی، به عنوان مهم ترین نیاز شیعیان بود که با وقوع انقلاب اسلامی حاصل شد.
ثبت دیدگاه